کد مطلب:369854 شنبه 14 اسفند 1395 آمار بازدید:281
»»» فهرست کتاب
روش ابراز توانایی‌ها
این روش كه مبتنی بر اصل «عزت» و با توجه به نقاط قوت و توانایی‌های انسان به دست می‌آید، متربی را بر آن می‌دارد كه خود را توانا و كارآمد ببیند، زیرا اگر نیروهای درونی خود را بیابد، احساس سرافرازی و عزت واقعی در او پدید خواهد آمد و اگر خویشتن را ناكارآمد و ناتوان ببیند، احساس سرافكندگی و ذلت خواهد داشت. بنابراین مربی وظیفه دارد امكان بروز توانایی‌های متربی را فراهم سازد تا وی خود را كارآمد و توانا بیابد و در پرتو آن به احساس عزتی برخواسته از عزت واقعی درونی دست یابد. بهترین شیوه برای ابراز توانایی‌ها، یادآوری و شكر نعمت‌هایی است كه خداوند به متربی ارزانی داشته است. ابراز توانایی‌ها، یادآوری و شكر نعمت‌هایی است كه خداوند به متربی ارزانی داشته است. آشكار ساختن عملی نعمت‌ها و پدیدار ساختن توانایی‌ها معنای واقعی شكر نعمت است (6، ج: 20، ص: 312). البته حضرت (ع) اذعان می‌كنند كه آدمیان به غایت شكر خدا نخواهند رسید، زیرا شكر نعمت‌های الهی كه در زبان و عمل پدید می‌آید، خود نعمتی از جانب پروردگار است كه باید شكر آن را نیز به جای آورد. (دعای 1/37). «الحمد لله علی ما عرفنا من نفسه و الهمنا من شكره» (دعای اول / 10)؛ سپاس خدایی را كه خودش را به ما شناساند و شكرش را به ما الهام كرد. الهام شكر از جانب خدا نشانگر این حقیقت است كه انسان فطرتا باید شاكر او باشد و این شكر عملی و ابراز نعمت‌ها و توانایی‌های خدادادی و بهره‌مندی از آن‌ها انسان را به عزتی الهی می‌رساند و به او شرافت و بزرگی می‌بخشد و آن كه كفران نعمت كند و توانایی‌های خویش را پاس ندارد و بپوشاند، به آن چنان حقارت نفسی می‌رسد كه خود را نیازمند دیگران دانسته و عزت و شرافت خویش را بر باد می‌دهد؛ بدین جهت حضرت (ع) در فرازهای متعددی از صحیفه [4] از خداوند می‌خواهد كه او را نزد خلق بزرگ و عزیز كند و نزد خدا كوچك و نیازمند: «و ذللنی بین یدیك و اعزنی عند خلقك» (دعای 118/47). عزت در نزد مخلوقات چیزی جز دانستن توانایی‌ها و تكیه بر آن‌ها به مدد و یاری الهی نیست و جز در پرتو عبودیت او به وجود نمی‌آید، زیرا متربی وقتی بداند خود چیزی برای ابراز وجود و قوه‌ای برای به فعلیت رساندن دارد، هرگز به درگاه مخلوق رو نمی‌آورد و عزت خویش را ضایع نمی‌گرداند و همین موجب زنده شدن عزت درونی اوست.